is het onze trouwdag. 26 jaar geleden was de dag dat we zeiden: Ja! Ik wil. Fijn dat we het moment van 25 jaar nog samen hebben beleefd. Tijdens onze vakantie op Malta heerlijk gegeten, met zicht op de zee, lekker in de zon.

Hoe anders werd het in Juni van dit jaar. Op de 19e ben ik je kwijt geraakt. Heel veel verdriet. Moeilijke momenten. En ik wist al heel snel: ik wil je weer bij mij. Dat klinkt misschien een beetje vreemd. Maar wanneer je in de mallemolen van uitvaart terecht komt, ga je ook al heel snel merken dat er veel commercie omheen zit. Denk aan de plek om as te verstrooien. Welke urn wil je. En sieraden. Hangers, armbanden, ringen. Er is van alles.

Ik bedacht al heel snel dat ik een ring wil, met daarin een deel van jouw as. Maar de ringen die ik zag voldeden echt niet aan mijn wens. Te standaard. Te gewoon. Jaren geleden heb jij bedacht dat mijn gouden trouwring af moest en ik overging naar zilver. Ik heb verschillende mooie exemplaren van je gekregen. Voor mooie en speciale momenten. En een ring om mijn trouwvinger heb ik nooit van je gekregen.

Daar is vandaag een verandering in gekomen! Ik heb een ontzettend lieve oud collega / vriendin, die prachtige sieraden maakt. Het contact was al tijdens de condoleance snel gemaakt. Na een goed gesprek met Wilma waren we er wel uit. Het zou een zilveren ring worden, met een beetje van jouw as. Verder liet ik het aan Wilma over. Een tijdje later zag ik een eerste deel van de ring. En was direct enthousiast. Zo mooi.

Vandaag, op onze trouwdag, heb ik de ring omgedaan. En hij is mooier dan ik mij had kunnen bedenken! Een prachtig verweven design. Met als achter liggende gedachte: Ons leven was ook verweven. Onze herinneringen. Onze gevoelens. Alles wat we samen gedaan hebben. Zo speciaal! Zij heeft het gevoel zo perfect gepakt en omgezet in een prachtige ring.

Ik draag hem met trots. En deze zal niet meer afgaan. Ik heb je weer bij mij! En op deze best moeilijke dag, ben ik toch ook erg blij.

#Houwsjouws!